W ten weekend mieliśmy łoić wschodnią ścianę Watzmana, ale pogoda nie dopisała w dwójnasób. Po pierwsze ze względu na śnieg na trasie przełożono otwarcie schroniska, z którego się rusza, a po drugie w niedzielę miało lać.
W związku z tym przerzuciliśmy się kilkadziesiąt kilometrów dalej na południowy zachód w rewelacyjne wapienie Dzikiego Cesarza.

W sobotę, aby zdążyć przed deszczem, wystartowaliśmy z Wiednia bodaj o 4:30, żeby koło 9:00 zacząć podejście i koło 11:00 wspinanie. Nasz wybór padł na Kraxengrat (665 m w górę w większości w III UIAA, dwa miejsca IV- z czego jedno bardzo ładne, a drugie z na chamskie klinowanie buta w szczelinie i trochę II), który poprowadziłem metodą "idź, aż ci się lina skończy" w bodaj 12 wyciągach (topo sugeruje 23 wyciągi, ale to gruba przesada). Wyrobiliśmy się w czasie z topo mimo wspinania w zespole trójkowym. Ogólnie powinien to być niezły trening przed Eigerem za kilka tygodni.

Z powodu deszczu niedzielę przesiedzieliśmy w knajpach pijąc piwo (Bierol - wreszcie Austriacki browar, który umie zrobić APA/IPA!) i podeszliśmy do Stripsenjochhaus - bardzo miłej chaty po północno-wschodniej części masywu.

W poniedziałek mgły podnosiły się wyjątkowo opornie, postanowiliśmy jednak nie odpuszczać i naparliśm na Ellmauer Tor Tour (przeważnie III/III+ UIAA). Skała była mokra, ale szczęśliwie wapień Dzikiego Cesarza jest bardzo porowaty i trzymał dobrze, jeśli tylko mu się zaufało. Po pięciu wyciągach w interesujących wyżłobionych wodą płytach, kiedy wspinaczka przecina prostą ferratę wiodącą na Ellmauer Tor, stwierdziliśmy że wspinamy się szybciej niż podnosi się mgła (a więc wchodzimy w coraz bardziej mokry teren) i zgodnie ustaliliśmy, że co mieliśmy sobie udowodnić, to już sobie udowodniliśmy (umiemy się wspinać w mokrej III) i pora spadać do domu.