Plany mieliśmy ambitne - pojechać pociągiem o 6:30 na do Simons Town, tam przesiąść się w kajak i dopłynąć do plaży z pingwinami, a następnie wypożyczyć rowery i dojechać na koniec Przylądka Dobrej Nadziei.

Praktyka mocno te plany zweryfikowała. Pociąg o 6:30 wystartował z 30 minutami opóźnienia, a skończył z 90 (na dystansie ~35 km), a od rana padała mżawka i potwornie wiało.
W związku z tym kajak zamieniliśmy na spacer do pingwinów, a z odwiedzania końca Przylądka zrezygnowaliśmy.

Pingwiny okazały się być słodkie. Te tutaj są kurduplami (~40 cm kiedy stoi, waga 3-4 kg) i przez miejscowych nazywane są jackass pingwins.
Zabawne, że mają ludzi totalnie w dziobie, chyba że ktoś próbuje je głaskać (specjalność skośnookich turystów), bo wtedy przystępują do ofensywy i próbują dziobnąć.
Mamy jeszcze kilka filmów, ale wymagają one nieco obróbki.

Istotnym walorem poznawczym dzisiejszej wycieczki było również zapoznanie się z lokalnymi kolejami.
To, że godziny na rozkładzie jazdy są mocno umowne, byliśmy już w stanie przewidzieć (jak treściwie wyłożył nam pan na stacji, gdzie musieliśmy się przesiąść "there is no need to hurry, tomorrow is also a day"), jednak po wagonie pierwszej klasy (dostępne są dwie - pierwsza i trzecia) spodziewaliśmy się nieco więcej niż samych porozcinanych siedzeń (na marginesie pan, u którego upewnialiśmy się, czy trafiliśmy do właściwego wagonu, wyraźnie miał z nas ubaw). Szczęśliwie wbrew temu, co mógłby sugerować stan taboru podróż przebiegła spokojnie.
Przy okazji z wlepek, którymi wytapetowano wagony płynie wniosek, że podstawowe problemy lokalnej ludności to: brak pieniędzy, utracona miłość, rozmiar przyrodzenia (te trzy występujące na ogłoszeniach nieodłącznie obok siebie) oraz wykonanie aborcji w jak najkrótszym czasie (rekordowa oferta deklarowała 10 minut).

Na marginesie w Simons Town do 1957 r. (a więc 47 lat po uzyskaniu przez RPA niepodległości) Brytyjczycy utrzymywali swoją największą bazę morką na południowej półkuli.